…czyli każdy ma jakieś hobby!

Ze względu na brak czasu i inne zaległości dopiero dzisiaj opiszę kolejną osłonę tegorocznego  pikniku przy bunkrze w Gołańczy. Na sobotnią  imprezę udaliśmy się w trzy osoby  22 września. Po braku naszej obecności w zeszłym roku, była to już nasza druga wizyta na tym  pikniku. Zaczęliśmy od dawnej kopalni soli w Wapnie, do której nie zostaliśmy niestety  wpuszczeni, więc w kilka osób wraz z organizatorem, podjechaliśmy na zwiedzanie polskich schronów w Dobieszewku. Jeszcze nie mieliśmy okazji zobaczyć tych obiektów, więc z miłą chęcią tam pojechaliśmy.  Obejrzeliśmy trzy schrony obserwacyjno-bojowe i dwa tradytory dwustronne, które można zobaczyć na zdjęciach. W skrócie opisałem historię tej linii w poście ” Pozycja obronna Wągrowiec-Gołańcz- Dobieszewko, więc zainteresowanych zapraszam do przejrzenia tego tematu. Następnie podjechaliśmy zobaczyć ruiny zamku w Gołańczy, które także już opisywałem. Tutaj niestety spotkała nas niespodzianka w postaci ogrodzenia terenu, więc udaliśmy się do końcowego etapu naszej wycieczki. Impreza odbywała się przy polskim schronie bojowym nr. 8  z 1939 roku, i aby do niego dojechać należało w Gołańczy skręcić w ulicę Cmentarną. Przed piknikiem obejrzeliśmy dokładnie schron, w którym mogliśmy podziwiać  ciężki karabin maszynowy Browning wz. 30. Organizatorzy  ( Pasjonaci podziemi, Gołaniecki Ośrodek Kultury i Gmina Gołańcz ) przygotowali szereg atrakcji. Można było m.in.  wstąpić do armii, przejechać się pojazdami wojskowymi, był tor przeszkód, pole poszukiwań, pieśni wojskowe oraz ognisko dla wszystkich zainteresowanych. Odbyło się wciągnięcie  flagi  onarodowej i  odśpiewany został hymn.  Na koniec przewidziano główny gwóźdź programu, czyli inscenizację ” Okiem polskiego żołnierza ”. Przygotowano do tego celu okopy i oszalowano schron.  Ostatecznie to Niemcy zdobyli bunkier, ale tak naprawdę walk na pozycji Gołanieckiej nie było, więc pokaz przygotowany przez rekonstruktorów można porównać do określenia ” co by było gdyby… ”. Po inscenizacji  wszyscy zostali zaproszeni do pamiątkowego zdjęcia, które ukazało się m.in. w ” Głosie Wągrowieckim ”. Dzięki organizatorom impreza z roku na rok się rozwija, więc obowiązkowo  postaram się znaleźć czas, aby w przyszłym roku ponownie się tu pojawić.

12►

Zawsze chętnie odwiedzam polskie schrony bojowe. Polska pozycja obronna została wybudowana latem w 1939 roku. Wybudowano 17 obiektów, wykopano rowy strzeleckie i ustawiono zasieki z drutu kolczastego.  Do dzisiaj zachowało się 16 schronów. Zachowały się w idealnym stanie, a w czasie II wojny światowej żaden z obiektów nie został nawet uszkodzony. Jedyny atak niemieckiego lotnictwa na bunkry w okolicy Dobieszewa miał miejsce 1 września 1939 roku, lecz ucierpialy jedynie okopy. Dwa dni później schrony bojowe zostały opuszczone przez 10 ( z Łowicza ) i 37 ( z Kutna ) pułk piechoty. Zwiedziliśmy cztery schrony w Golańczy i Laskownicy – 3 tradytory ( jeden dwustronny i dwa jednostronne ) i 1 schron obserwacyjno-bojowy. Zapraszam do obejrzenia zdjęć. W końcu z kuzynem jesteśmy razem na jednym zdjęciu, bo rzadko nam się to zdarza. Tyle wypraw razem zaliczyliśmy, ale zawsze na przemian robiliśmy sobie fotki, więc tym razem wykorzystaliśmy obecnośćmiejscowego miłośnika obiektów bojowych.

12►

Sentymentalny powrót z kuzynem po 13 latach w to miejsce Interesujący nas obiekt jest położony w bliskim sąsiedztwie jeziora Smolary. Okazalo się, że niewiele się tu zmieniło. Pierwsza informacja o budowie wieży mieszkalnej przez przedstawiciela rodu Pałuków pochodzi z 1383 roku. W drugiej połowie XV wieku zamek był własnością Grudzińskich i został w tamtym czasie rozbudowany, a z początkiem XVII wieku należal do Smoguleckich.. W czasie najazdu szwedzkiego w 1656 roku warownia została zniszczona, a obrońcy budowli zostali brutalnie zabici. Zamek systematycznie odbudowywano i często zmieniał właścicieli. Był zarządzany m.in.  przez Flemmingów, Przebendowskich i Mielżyńskich. W pierwszej połowie XIX wieku ( około 1830 roku ) został opuszczony. Należał już wtedy do Czarneckich. Przez ponad sto lat nikt się nim nie interesował. W 1989 roku ruiny kupiła Polka, mieszkająca w USA, ale powolne prace przy zamku ostatecznie zakończyły się fiaskiem.  Do dzisiejszych czasów zachował się główny budynek mieszkalny i część murów. Można wejść do środka, ale trzeba uważać na dziury w stropach. Obiekt dosyć niebezpieczny ale przy odrobinie uwagi nic nie powinno się stać. Trzeba jednak uważać przy samym wejściu. Przekonalem się o tym na własnej skórze, rozcinając skórę na ręce chwytając się wystającej cegły. Dawno nie miałem tak zakrwawionej ręki, ale przy zwiedzaniu takich obiektów, drobne lub większe rany są nieuniknione. Warto mieć jednak przy sobie niezawodny środek znieczulający jakim bez wątpienia jest zimne piwo i ból szybko minie. Ogolnie obiekt z zewnątrz prezentuje się dosyć okazale, a położenie przy samym jeziorze dodaje temu miejscu dodatkowego uroku.

12►